Aurreko ostiralean medikuek greba egin zuten, Osasun Ministerioak proposatutako Estatutu Markoaren zirriborroaren aurka protesta egiteko. Testuinguru horretan, kezka handiz ikusi ahal izan dugu zenbait medikuk nola aprobetxatu duten egoera beren diskurtso klasista eta osasun estamentuen arteko liskarrean oinarritutakoa sartzeko.

Izan ere, joan den ostegunean argitaratutako Kantabriako mediku baten iritzi-artikuluarekin hasi besterik ez dut egin behar. Artikulu horrek "kasta medikoa" aldarrikatzen du gainerakoen gainetik, eta Lehen Mailako Arretari leporatzen dio "inork inoren gainean ez agintzea". Hau esaten du, hitzez hitz, bata zuridun buruzagiak: "Osasun zentroetan, taldeetan denok garrantzitsuak garelako ideia nagusitu da, mediku izan edo zeladore izan [...], neurri handi batean herrialde honetako Lehen Mailako Arretaren gainbehera eta medikuek espezialitate horrekiko duten interesik eza azaltzen dituen anarkian erortzeko". Horren ondoren, artikuluan zehar, "mediku batek beste edozein osasun langilek baino balio erantsi handiagoa ematen" duelako ideia aski meritokrata garatzen du.

Lotsa gutxi izan behar da, lehenik eta behin, Lehen Mailako Arretari gertatzen ari den egoeraren errua egozteko, esanez lideratzen ez dakitelako gertatzen dela. Eta hori osasun krisiari buruz ezer esan gabe, ezta zeharka ere. Edo artikulu osoan ezertxo ere esan gabe fenomeno gisa gertatzen ari diren zerbitzuen berregituraketari eta baliabideen berrantolaketari buruz; zeinak ez dioten erantzuten osasun arreta eta gure lan baldintzak hobetzeari, baizik eta ondo ez doan horri buruzko itxura "eraginkorra" emateari. Are gehiago, oso desegokia iruditzen zait sektore hori seinalatzea, argi baitago Lehen Mailako Arreta oso neurriz kanpo ari dela jasaten aipatu dudan guztia, eta orain arte modu nekagarrian mantentzen ari dela gorpuzkera, pazienteak alde batera ez uzteko.

Eta lotsa gutxi izan behar da, halaber, nork bere burua aldarrikatzeko eta gainerakoak baino hobea dela justifikatzeko. Argi utzi nahi dut osasun sektorean zereginen banaketa bat dagoela, non laguntzaile, garbitzaile, zeladore, erizain edo mediku bakoitzak eginkizun bat duen pazientearen beharrak artatzeko. Lan guztiak dira ezinbestekoak eta beharrezkoak, eta guztiak ari dira beren gain hartzen lan karga handiago bat, gero eta kontratu okerragoak, lan ezegonkortasuna edo baldintzek okerrera egitea. Mobilizatzeko arrazoiak soberan ditugu (guardia orduak edo asteko lanorduak mugatzea, arretaren karga mugatzea, lan kontziliazioa eta abar luze bat ziurtatzea), baina izan dadila batasunean oinarrituta eta gainerako osasun profesionalak mespretxatu gabe. Beraz, diskurtso klasista guztiak seinalatu beharko genituzke, eta arreta unibertsal eta kalitatezkoaren aldeko borrokak sustatu. Horretarako, ezinbestekoa da sektore honetan lan egiten dugun estamentuak batzea, osasun krisiari eta horren arduradunei aurre egiteko helburu komunarekin; eta, horrela, paziente guztientzako kalitatezko osasun unibertsala ziurtatzea, horiek baitira, azken batean, guztiaren ondorioak modu ankerrenean biziko dituztenak.