Disclose hedabideak egindako ikerketa baten arabera, 2012 eta 2025 artean, 429 pertsonari eraso zieten sexualki 215 poliziak eta jendarmek Frantziako Estatuan. Sexu-jazarpenetik bortxaketaraino doaz erasoak, eta Poliziaren zaintzapean zeuden pertsonei, salatzaileei, erbesteratuei, adin txikikoei nahiz polizia-kideei egin diete eraso.

Erasotzaileek, edonolako mailakoak direnak edo izan direnak Poliziaren barruan, beren posizioa eta polizia-baliabideak erabili dituzte (barne-mailako datu-baseak, araututako armak edo ibilgailu ofizialak kasu) biktimak hautatzeko, beldurtzeko eta isilarazteko. Kasuen %40tan, gainera, funtzionario berberek behin baino gehiagotan egin dute eraso, eta bostek lanean jarraitzen dute oraindik, sexu-indarkeriagatiko zigorrak izan arren.

Azterlanak botere-abusu sistematikoen eta inpunitate instituzionalaren kultura bat erakusten du. Izan ere, Frantziako Barne Ministerioak ez du egiturazko neurririk hartu eraso horiek prebenitzeko edo zigortzeko: ez zirkularrik, ez barne-protokolorik, ez eta Poliziaren zaintzapean dauden edo salaketak aurkezten ari diren pertsonekin "sexu-harremanak" izateko debeku argirik.

Zigorrak, iristen direnean, salbuespenezkoak eta arinak izaten dira: 2021etik hemezortzi polizia bakarrik zigortu dituzte sexu-indarkeriagatik, eta horietatik hamar baino ez zituzten polizia-indarretik kanporatu. Jendarmerian, 2023an biolentzia sexualagatik kondenatutako 46 agenteetatik, hiru baino ez zituzten Poliziatik kanporatu. Gehienek ohartarazpen soilak edo aldi baterako eteteak jaso zituzten.

Biktimak, gehienak emakumeak (%76), baina baita gizonak eta adingabeak ere, muturreko ahultasun-egoeretan erasotuak izan dira polizien partetik: atxiloketetan, kontroletan, manifestazioetan edo indarkeria matxista salatzera joatean. Barne Ministerioaren estatistika ofizialek, gainera, berretsi egiten dute sexu-indarkeriagatiko salaketen gorakada Frantziako Estatuan, baina Espainiako Estatuan bezala, ez dago polizia-indarren inplikazioari buruzko datu publiko espezifikorik, nahiz eta aipatutakoa bezalako ikerketek horri buruzko zantzu kezkagarriak ematen dituzten.

Borondate politikorik ez izateak eta polizia-hierarkiak eta estatu-aparatu osoak gertakari horiek hutsaltzeak inpunitate-giroa iraunarazten dute, biktimak babesik gabe uzten dituena eta instituzioekiko mesfidantza soziala indartzen duena, teorian "segurtasuna eta justizia bermatzeaz" arduratzen baitira.